Tytuł nowego albumu The White Stripes, "Icky Thump" wywodzi się od popularnego na północy Anglii zwrotu "ecky thump", który jest okrzykiem zdziwienia i zaskoczenia. Wybór tego tytułu jest bardzo na miejscu, bo po całorocznej przygodzie Jacka White'a z grupą The Raconteurs wielu obawiało się, iż jest to koniec współpracy gitarzysty i wokalisty z perkusistką Meg White pod starym szyldem.
Nikogo, kto lubi muzykę rockową nie trzeba przekonywać, że zniknięcie The White Stripes byłoby niepowetowaną stratą - już choćby tylko dlatego, że duet firmował jedne z najważniejszych płyt pierwszej dekady XXI wieku: "White Blood Cells" (2001), "Elephant" (2003) i "Get Behind Me Satan" (2005), które przetarły drogę dla całego nowego pokolenia wykonawców.
Na szczęście okres niepewności, co do dalszych losów The White Stripes mamy już za sobą. Wydanie "Icky Thump" zbiega się z 10. rocznicą działalności The White Stripes, która dokładnie przypada na 14 lipca, czyli narodowe święto Francji upamiętniające zburzenie Bastylii. Owa "rewolucyjna" zbieżność jest jak najbardziej na miejscu, bo już trzy pierwsze albumy zespołu, "The White Stripes", "De Stijl" i wspomniany "White Blood Cells" należały do tych pozycji, jakie - obok nagrań The Strokes z Nowego Jorku czy The Hives ze Szwecji - zamknęły z hukiem lata 90., zainicjowały radykalny przewrót w rocku i zwrot w stronę energetycznego, garażowego grania. Osadzone w tradycji tak rock and rolla, jak i muzyki ludowej, obie te płyty stworzyły solidny fundament dla dalszej, niezwykłej ewolucji duetu z Detroit, który coraz śmielej, z mieszaniną szacunku i obrazoburczej nonszalancji, rozpoczął swoje potyczki z historią muzyki amerykańskiej. Ich efektem były dwie bardzo różne, ale jednako znakomite ostatnie płyty: silnie osadzony w idiomie bluesowym "Elephant" i wielowątkowy stylistycznie i przewrotny w swym kompleksowym podejściu do amerykańskiego dziedzictwa muzycznego "Get Behind Me Satan". Ten drugi album okazał się nie małym zaskoczeniem dla fanów, dość nieoczekiwanym odejściem od wcześniejszego stylu - ale to dlatego, że w całości skomponowany został przy fortepianie, a nie, jak poprzednio, z gitarą.
Na "Icky Thump" fortepian poszedł do lamusa, wróciła gitara, a wraz z nią ostre, rock'n'rollowe granie. Ale pociąg Jacka do eksperymentów brzmieniowych nie minął. Bo choć zniknął fortepian, to tu i ówdzie, po raz pierwszy w muzyce The White Stripes pojawiły się instrumenty dęte (oparty na flamenco, porywający utwór "Conquest") i szkockie dudy (Jim Drury) w odwołującym się do szkockiego pochodzenia Jacka i Meg "Prickly Thorn, But Sweetly Worn". W utworze tytułowym natomiast został użyty ten sam siermiężny syntezator, który wykorzystał na początku lat 60 producent Joe Meek przy nagrywaniu wielkiego instrumentalnego "kosmicznego" przeboju "Telstar" (1962) grupy The Tornadoes. Ale to wyjątki. Na płycie dominuje bowiem czysty, klasyczny gitarowy rock, wywodzący się od Stonesów, The Allman Brothers Band, Jimiego Hendrixa, Boba Dylana, Led Zeppelin oraz całego legionu zapomnianych garażowych zespołów z drugiej połowy lat 60., z intrygująco wprowadzonymi do rockowej faktury odniesieniami do tradycji folk-bluesa, country i archaicznej muzyki hillbilly z Appalachów. "Icky Thump" przemówi najsilniej do tych fanów, którzy szczególnie upodobali sobie "Elephanta". Ale przemówi inaczej, bo nigdy jeszcze w obrębie dziś nam miłościwie panującego młodego pokolenia wykonawców po przewrocie spod znaku The White Stripes i The Strokes klasyczny rock nie był podany w tak świeżej, wysokooktanowej i ekscentrycznej oprawie.
To bezdyskusyjnie najlepszy i najbardziej dojrzały album w dyskografii The White Stripes. W odniesieniu do wydawnictw tej klasy używa się nie na darmo sformułowania: "instant classic". Na koniec kilka faktów o produkcji "Icky Thump". To jest pierwszy album nagrany i zmiksowany przez The White Stripes w nowoczesnym, profesjonalnym studiu, jednak Jack pozostał niezwzruszenie wierny technologii analogowej. Rejestracja utworów zajęła rekordowo długi - według standardów duetu - czas, bo aż trzy tygodnie. "Icky Thump" jest drugą co do długości (po "Elephant") płytą w dyskografii zespołu, bo trwa aż 48 minut.
Tytuł nowego albumu The White Stripes, "Icky Thump" wywodzi się od popularnego na połnocy Anglii zwrotu "ecky thump", ktory jest okrzykiem zdziwienia i zaskoczenia. Wybor tego tytułu jest bardzo na miejscu, bo po całorocznej przygodzie Jacka White'a z grupą The Raconteurs wielu obawiało się, iż jest to koniec wspołpracy gitarzysty i wokalisty z perkusistką Meg White pod starym szyldem. Nikogo, kto lubi muzykę rockową nie trzeba przekonywać, że zniknięcie The White Stripes byłoby niepowetowaną stratą - już choćby tylko dlatego, że duet firmował jedne z najważniejszych płyt pierwszej dekady XXI wieku: "White Blood Cells" (2001), "Elephant" (2003) i "Get Behind Me Satan" (2005), ktore przetarły drogę dla całego nowego pokolenia wykonawcow.
Na szczęście okres niepewności, co do dalszych losow The White Stripes mamy już za sobą. Wydanie "Icky Thump" zbiega się z 10. rocznicą działalności The White Stripes, ktora dokładnie przypada na 14 lipca, czyli narodowe święto Francji upamiętniające zburzenie Bastylii. Owa "rewolucyjna" zbieżność jest jak najbardziej na miejscu, bo już trzy pierwsze albumy zespołu, "The White Stripes", "De Stijl" i wspomniany "White Blood Cells" należały do tych pozycji, jakie - obok nagran The Strokes z Nowego Jorku czy The Hives ze Szwecji - zamknęły z hukiem lata 90., zainicjowały radykalny przewrot w rocku i zwrot w stronę energetycznego, garażowego grania. Osadzone w tradycji tak rock and rolla, jak i muzyki ludowej, obie te płyty stworzyły solidny fundament dla dalszej, niezwykłej ewolucji duetu z Detroit, ktory coraz śmielej, z mieszaniną szacunku i obrazoburczej nonszalancji, rozpoczął swoje potyczki z historią muzyki amerykanskiej. Ich efektem były dwie bardzo rożne, ale jednako znakomite ostatnie płyty: silnie osadzony w idiomie bluesowym "Elephant" i wielowątkowy stylistycznie i przewrotny w swym kompleksowym podejściu do amerykanskiego dziedzictwa muzycznego "Get Behind Me Satan". Ten drugi album okazał się nie małym zaskoczeniem dla fanow, dość nieoczekiwanym odejściem od wcześniejszego stylu - ale to dlatego, że w całości skomponowany został przy fortepianie, a nie, jak poprzednio, z gitarą.
Na "Icky Thump" fortepian poszedł do lamusa, wrociła gitara, a wraz z nią powrociło ostre, rock'n'rollowe granie. Ale pociąg Jacka do eksperymentow brzmieniowych nie minął. Bo choć zniknął fortepian, to tu i owdzie, po raz pierwszy w muzyce The White Stripes pojawiły się instrumenty dęte (oparty na flamenco, porywający cover starego utworu "Conquest") i szkockie dudy (Jim Drury) w odwołującym się do szkockiego pochodzenia Jacka i Meg "Prickly Thorn, But Sweetly Worn". W utworze tytułowym natomiast został użyty ten sam siermiężny syntezator, ktory wykorzystał na początku lat 60 producent Joe Meek przy nagrywaniu wielkiego instrumentalnego "kosmicznego" przeboju "Telstar" (1962) grupy The Tornadoes, ktory był pierwszym utworem brytyjskim, jaki zajął pierwsze miejsce na amerykanskiej liście bestsellerow "Billboard". Ale to wyjątki. Na płycie dominuje bowiem czysty, klasyczny gitarowy rock, wywodzący się od Stonesow, The Allman Brothers Band, Jimiego Hendrixa, Boba Dylana, Led Zeppelin oraz całego legionu zapomnianych garażowych zespołow z drugiej połowy lat 60., z intrygująco wprowadzonymi do rockowej faktury odniesieniami do tradycji folk-bluesa, country i archaicznej muzyki hillbilly z Appalachow.
"Icky Thump" przemowi najsilniej do tych fanow, ktorzy szczegolnie upodobali sobie "Elephanta". Ale przemowi inaczej, bo nigdy jeszcze w obrębie dziś nam miłościwie panującego młodego pokolenia wykonawcow po przewrocie spod znaku The White Stripes i The Strokes klasyczny rock nie był podany w tak świeżej, wysokooktanowej i ekscentrycznej oprawie. To bezdyskusyjnie najlepszy i najbardziej dojrzały album w dyskografii The White Stripes. W odniesieniu do wydawnictw tej klasy używa się nie na darmo sformułowania: "instant classic". Na koniec kilka faktow o produkcji "Icky Thump". To jest pierwszy album nagrany i zmiksowany przez The White Stripes w nowoczesnym, profesjonalnym studiu, jednak Jack pozostał niezwzruszenie wierny technologii analogowej i szpulowym magnetofonom. Rejestracja utworow zajęła rekordowo długi - według standardow duetu - czas, bo aż trzy tygodnie. "Icky Thump" jest drugą co do długości (po "Elephant") płytą w dyskografii zespołu, bo trwa aż 48 minut.
Więcej informacji:
http://www.myspace.com/thewhitestripes
|
dodaj do przechowalni
dodaj do porównania
powiadom o przecenie
